|
||||||||
Op dinsdag vier juni komt Joan Wasser, beter bekend als Joan As Police Woman, naar Antwerpen voor een intiem concert, en zal ook enkele dagen later Haarlem en Den Haag in Nederland aandoen. Wasser besloot namelijk om voor het eerst sinds 2006 haar oeuvre volledig alleen te komen brengen. Deze reeks van concerten komt er speciaal voor de release van "Anthology", waarmee ze terugblikt op haar carrière. Ze heeft een indrukwekkende staat van dienst. Soul, blues, rock, Wasser laat geen labels op zich plakken. Deze tegendraadse singer-songwriter heeft invloeden van alle genres van het muzikale palet. Speciaal voor deze tour zal ze terug gaan naar de pure kern door de hoogtepunten uit haar oeuvre solo te presenteren met enkel en alleen piano en gitaar. Het mag een beetje vreemd klinken dat Joan As Police Woman nog maar aan haar vijfde album toe is. Het hangt er inderdaad een beetje van af hoe je telt , zo wordt haar coveralbum "Cover" uit 2009 meestal niet meegerekend, omdat dat alleen via haar website en op haar concerten te koop was. Over "Let it be you" van twee jaar geleden lopen de meningen uiteen, omdat het een gezamenlijk project was met toetsenman Benjamin Lazar Davis, en dus geen soloplaat. Maar tegelijk is het ook raar dat Joan Wasser, die dit jaar 49 wordt, nog maar vijf albums uit heeft. Dat komt omdat ze voordien al een hele carrière had. De klassiek geschoolde violiste uit Connecticut doorloopt de obligate orkesten en ensembles vóór ze op haar 24e in New York aanbelandt. Tegen dan heeft ze al in een rits kunst / punkbandjes gespeeld. Ze gaat aan de slag als sessiemuzikant in alle mogelijke genres en komt terecht in de bands van Anohni (toen nog Antony and the Johnsons) en Rufus Wainwright. Pas in 2002 (op haar 32e dus) meet ze zich het pseudoniem Joan As Police Woman aan, en dan zou het nog vier jaar duren voor haar debuut "Real life" (2006) verschijnt dat dan ook met superlatieven werd overladen. In 2014 verscheen het album "The Classic" een plaat waarmee ze verder borduurt op het patroon van haar vorige album "The Deep Field" (2011), dat voor sommige early believers al te poppy geworden was vergeleken met het rauwe debuut "Real Life" en de intiemere opvolger "To Survive" (2008), maar zoals die titel, The Classic, al deed vermoeden kregen we op dit album nog een breder spectrum voorgeschoteld. Een uniek onder de huid kruipende uitkomst van haar ruime ervaring bij en met beroemde collega's van uiteenlopend karakter als Rufus Wainwright, Sparklehorse, Lou Reed, John Cale, Nick Cave, Scissor Sisters, David Sylvian en Steve Jansen, Elton John, Lloyd Cole kwam dan ook op "The Classic" tot volle wasdom. Haar laatste album "Damned Devotion" (2018), staat op hetzelfde niveau als haar voorganger en is toch fundamenteel anders. De nummers klinken een pak donkerder en introverter. Grooviër ook en dat heeft alles te maken met het feit dat de nummers vanuit ritme geboren zijn. Het lijkt wel alsof "Damned Devotion" gedoopt is in 70ies water waarin spijt, berouw en heartache heeft kunnen weken. Joan’s unieke puurheid komt binnen haar kwetsbaarheid op dit album in haar meest mooie vorm naar voren. Met deze plaat keert Joan terug naar de gestripte sound van haar eerste werk, waarin dezelfde hoge kunst van ijzersterke puurheid te horen is. Op het einde van deze maand verschijnt via PIAS een 3-cd verzamelaar met een collectie van haar beste nummers van de afgelopen 15 jaar, genaamd "Anthology". De Amerikaanse muzikante heeft misschien geen nummer 1 hit in haar backcatalogus, maar deze bloemlezing illustreert perfect hoe onderschat zij is als songwriter. Wasser kan zich tussen de muziekstijlen bewegen met een houding die niet veel van haar leeftijdgenoten beheersen. We horen songs uit elke periode van haar carrière, waarbij de keuze uit haar debuut "Real Life" viel op het verfijnd pop-rock nummer "The Ride", en gaande over het glinsterend, jazzy experiment van "The Deep Field", met "The Magic" als hoogtepunt onthult deze verzameling een artieste die niet vastbesloten is om zichzelf te herhalen. Ook op cd1 zijn er duetten met artiesten die vroeger bekend stonden als Antony Hegarty ("I Defy") en Rufus Wainwright ("To America") en een spannende cover van Talk Talk's "Myrrhman", terwijl de songs uit het album "The Classic" met meer vreugdevolle overgave worden gebracht en ook meer uitwijken naar het Motown /soul genre. De openende track "What a World" op cd2 werd jaren geleden geschreven, Joan speelde het live tijdens een aantal shows, maar deed er verder niks mee. Gelukkig besloot zij na talloze vragen, om het nummer die pijn en vreugde tegelijkertijd zo mooi beschrijft, op te nemen en uit te brengen. En samen met een verleidelijke cover van Prince's "Kiss" als afsluiter op cd2 ronden dit een mooie collectie songs af op deze verzamelaar die ook als cd3 een "Live at the BBC" set bevat. Joan As Police Woman vat de eerste vijftien jaar van haar carrière als soulvolle singer-songwriter samen in "Joanthology", met meer dan dertig van haar meest geliefde liedjes in een combinatie van oud en nieuw werk, verzameld vanuit de verschillende albums die zij over de jaren uitbracht. Gecreëerd door Joan zelf en manager Tom Rose (die haar vroegste opnames ontdekte) toont deze collectie Joan's liefde voor muziek, van experimenteren en van het leven!
TRACKLIST: CD2 CD3 (Live at The BBC) |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
